ZAŠTO NE UNAPREĐIVATI ODLIČNE ODNOSE IZGRAĐENE TOKOM RATA  IZMEĐU VRS I HVO HR HB I POLITIČARA SRPSKOG I HRVATSKOG NARODA U BIH

 U interesu dva kršćanska naroda koji žive u BiH, srpskog i hrvatskog, sigurno nije povrijeđivanje rana obostrano nanesnih kršćanskim narodima tokom njihovog postojanja u BiH.

Politika, političari i svi mediji , pa i oni prosrpski i prohrvatski u BiH se nisu nimalo potrudili da do javnosti dođu infrmacije iz minulog građanskog rata u BiH, o  međusobnim odnosima Vojske Republike Srpske i Hrvatskog vijeća obrane Hrvatske Republike Herceg Bosne. Zahvaljujući stvorenim izvanrednim odnosima uveliko su zacijeljene bolne rane  koje su u daljoj i bliskoj istoriji nanijeli pojedinci i teško opteretili odnose dva kršćanska naroda u BiH.

Vojska Republike Srpske je u minulom građanskom ratu pretpjela žrtve u oružanoj borbi vođenoj protiv muslimanskih snaga, sa isključivim i jedinim ciljem zaštite biološkog opstanka hrvatskog naroda na vjekovnim hrvatskim ognjištima koji su ugrozile muslimanske vojne formacije i mudžahedinske jedinice . Da je Vojska Republike Srpske  odbila zahtjev pripadnika Hrvatskog vijeća obrane i nije u svakom pogledu ojačala njihove linije odbrane hrvatski narod bi na pojedinim dijelovima BiH bio biološki potpuno uništen od krvoločnih mudžahedina i muslimanskih snaga. Nepunu godinu dana dio jedinica Hrvatskog vijeća obrane, je u borbi za zaštitu hrvatskog naroda i hrvatskih teritorija od pripadnika mudžahedinskih i jedinica muslimanskih paravojnih formacija, bio pretpočinjen jedinicama Vojske Republike Srpske koje su komandovale zajedničkim samostalnim jedinicama HVO-a i oružanom borbom.

Sa druge strane među srpskim stanovništvom i pripadnicima Vojske Republike Srpske su brojni živi svjedoci koji govore o humanom odnosu Hrvatskog vijeća obrane prema njima tokom septembarske ofanzive vođene 1995. godine protiv snaga Vojske Republike Srpske. Tako su četvorica pripadnika elitne izviđačke jedinice Vojske Republike Srpske, svjedočeći poslije izvršene razmjene i boravka u zarobljeništvu u vojnom logoru Rodoč kod Mostara, potvrdila da su im, po zarobljavanju, pripadnici jedinice HVO iz Viteza saopštili da su slobodni, da se mogu slobodno udaljiti sa oružjem, obrazložući da HVO nije ratovao protiv srpskih nego protiv muslimanskih snaga i da je u toj borbi VRS bila aktivna na zaštititi hrvatskog naroda a, HVO – u je pružala artiljerijsku podršku bez koje ih ”nebi bilo”. Četvorica izviđača su se predugo zadržala, misleći da će ih  pripadnici HVO likividrati ako im okrenu leđa. Nailaskom pripadnika 4. Gardijske brigade Hrvatske vojske, puštanje je propalo, a namjeru pripadnika Gadijske da ih likvidiraju, spriječili su pripadnici jedinice iz Viteza, lažno tvrdeći, da je o zarobljavanju ove četvorice obaviješteno istureno Zapovjedništvo Stožer HVO u Jajcu. Brojni su, komandantima VRS i civlnim vlastima Republike Spske, poznati primjeri ovakvih odnosa i primjera puštanja zarobljenih srpskih civila i pripadnika VRS od strane pripadnika hvatske Vojske Hvatske Republike Herceg Bosne. Znajući za takve odnose vlasti Republike Hvatske i samozvane ratne vlasti takozvane BiH su se dogovorile o angažovanju jedinica regularne Hrvatske vojske u vojnim operacijama protiv srba u septembru 1995. godine, koja je na pravcima angažovanja i napada na srpkse položaje, u sadejstvu sa snagama za brzu intervenciju NATO a načinila brojne zločine od kojih je među najvećima masakr nad srpskim civilnim stanovništvom pronađenim u masovnim grobnicama kao što je ona na području Mrkonjić Grada.

Ako su u posljednjem najkrvavijem građanskom ratu  na podučju BiH vojske kršćana VRS i HVO HR HB, imale međusobno humane odnose jedna prema drugoj i civilnom stanovništvu ”druge strane”, postavlja se pitanje, čiji je interes danas narušavanje dobrih političkih odnosa između najvećih političkih partija i njihovih lidera Dragana Čovića i Milroada Dodika.

Njegovanje dobrih odnosa između dva kšćanska naroda u BiH koje duže od deceniju nastavljaju Čović i Dodik, krajnje pozitivno su ocijenili birači iz reda hrvatskog i srpskog naroda ukazujući im plebiscitarno povjerenje na izborima .

Da bi približili javnosti vrijeme i okolnosti početka građenja toga povjerenja opisaćemo početke stvaranja međusobnog povjerenja kada su  borci VRS tokom građanskog rata u BiH prolijevali krv u odbrani hrvatskog naroda od istrebljenja koji je nad njima sporovodila aktuelna muslimanska politika i muslimanske paravojne formacije organizovane u jedinice mudžahedina i takozvane Armije BiH. Počnimo od početaka zajedničkih borbi VRS i HVO protiv agresije nad hrvatskim narodom ….

Poznato je političarima iz svih partija kako iz reda kršćanskih naroda, tako i muslimanskog naroda u BiH da su Vojska Republike Srpske, (VRS) i Hrvatsko vijeće obrane Hrvatske Repulike Herceg Bosne, (HVO HR HB) tokom minulog građanskog rata u BiH, sprovele brojne humane aktivnosti na spašavanju kršćanskog civilnog stanovništa iz reda oba naroda od pomahnitalih muslimanskih snaga. Borci VRS su polovinom 1993. godine u cilju spašavanja i prihvatanja nekoliko desetina hiljada hrvatskog civilnog stanovništva i bojovnika HVO, vodili žestoka borbena dejstva protiv mudžahedinskih i muslimanskih jedinica. VRS je pod oružanom borbom u potpunosti uspjela izvući hrvatsko civilno stanovništvo i HVO Hrvatske Republike Herceg Bosne na hrvatskim teritorijama sa kojih su ih potisnule muslimanske i jedinice mudžahedina.

Istinska agresija muslimanskih vojnih snaga nad hrvatskim narodom je dovela do toga da su Vojske iz reda kršćanskih naroda u BiH, srba i hrvata, VRS i HVO, od sredine 1993. godine, nepunu godinu dana, na dijelu teritorija Hrvatske Republike Herceg Bosne, organizovale zajedničke borbene aktivnosti i sadejstva sa jedinim i isključivim ciljem, zaštiti hrvatskog naroda od istrebljenja od strane muslimanskih snaga, i potpunog uništenja njegovih vjekovnih ognjišta.

Komandu nad jedinicama VRS i HVO koje su izvodile borbena dejstva zajedničkim snagama vršile su Operatvine grupe VRS forimirane sa tim ciljem na teritoriji Hrvatske Republike Herceg Bosna. Opisaćemo dio aktivnosti zajedničkih jedinica na području opštine Žepče. Tokom 1993. sve do kraja aprila 1994. godine na objektu Komande OG II VRS u mjestu Donji Šeher se vijorila srpska trobojka a manje od stotinjak metara od iste Komande, nalazio se objekat Zapovjedništva Žepačke brigade HVO HR HB. Tokom zajedničkih oružanih borbi protiv muslimanskih snaga ranjeni pripadnici HVO HR HB su liječeni i u VMC i KBC u Banja Luci. Veći broj građana hrvatske narodnosti sa boravkom u Banja Luci su u organizaciji srba, ratovali u postrojbama žepačke brigade HVO. Uz znanje i odobrenje civilne i vojne vlasti RS vikende su provodili sa porodicama u Banja Luci. Snabdijevanje jedinica VRS gorivom koje su učestvovale u oružanim borbama na teritoriji HR HB je vršeno cisternama VRS iz Republike Hrvatske . Naravno da su cisterne prije ulaska na teritoriji Herceg Bosne kod Livna, mjenjale registarske oznake….

Druge istinite priče za koje se srpski niti hrvatski mediji nisu pobrinuli da dođu do javnosti oba naroda, a poznate su brojnim hrvatskim i srpskim borcima, koje su spasili pripadnici HVO HR HB. Nakon opisa humanih aktivnosti i borbi VRS u cilju prihvatanja i zaštite hrvatskog civilnog stanovništva, opisaćemo slučajeve humanog odnosa jedne hrvatske Ratne jedinice  iz Viteza, ne samo srpskim civilima koje su pustili septembra 1995. godine, nego i humanom odnosu, neuspjelog puštanja, nego potom  i spašavanja zarobljenih srpskih izviđača od likvidacije. Pripadnici ove vojne postrojbe, a kasnije  i MUP a Vitez, kako su se predstavili su, nakon neuspjelog puštanja, kod sastavljanja Zapisnika o saslušanju  srpskim izviđačima  smislili sadržaj koji im je tokom zarobljeništva obezbjedio privilegovan tretman….

Kako protumačiti kritike političkih zvaničnika iz reda srpskog naroda iz Republike Srpske i hrvatskog naroda upućuju na račun dobrih odnosa dvije strenke i njihovih predsjednika Milorada Dodika i Dragana Čovića.

Preteče liječenje rana u odnosima kršćanskih naroda, srpskog i hrvatskog u BiH su pripadnici njihovih vojski, Vojske Republike Srpske i Hrvatskog vijeća Hvatske Republike Herceg Bosne.

Milorad Dodik i Dragan Čović su samo shvatili da im je obaveza njegovanje i unapeđenje dobrih odnosa među kršćanskim narodima  koje su tokom posljednjeg gađanskog rata vođenog u BiH uspostavile njihove vojske koje su sadejstvima spasile hvatski narod od većeg stradanja i potpunog  istrebljenja u borbi koju je u tom cilju vodio nepunu godinu dana protiv neuporedivo brojno nadmoćnijih muslimanskih jedinica ojačanih mudžahedinima. S druge strane brojni su poznati i neponati primjeri pozitivnih odnosa HVO a prema zarobljenim ili mnogim puštenim borcima VRS i pripadnicima MUP a RS i srpskim civilima odmah pooslije zarobljavanja.

Jasan je, patriotski orjentisanim predstavnicima iz reda oba  kršćanska naroda u BiH, značaj dobrih odnosa za njihove narode kako tokom tako i po okončanju krvavog građanskog rata u BiH.

Predstavnik stranke kojoj hrvatski narod ukazuje najveće povjenje od uspostave tzv. demokratskog poretka u BIH, Dragan Čović je shvatio da je narušavanje dobrih odnosa između dva kršćanska naroda moglo ostaviti teške posljedice, kao osporavani izbor Željka Komšića za člana predsjedništva BiH iz reda hrvatskog naroda u BiH, ne samo zbog tvrdnji da to nije izbor hvatskog naroda nego da njegov odnos prema sve glasnijim nezvaničnim kritikama sve glasnije iznose pojedinci iz Katoličke crkve u BiH, da je Željko Komšić kandidaturama za člana predsjedništva iz reda hrvatsakog naroda, uprkos protivljenja ogomne većine kršćana katoličke vjeroispovijesti, potvrdio da  od hrvatstva u sebi ima samo , kako rekoše, ”hrvatski geler.” Nedvosmislen je bio katolički sveštenik kada je pozvao hrvate pred TV gostovanje Željka Komšića u popularnoj emisiji na HRT 1, ne samo da, prilikom gostovanja Komšića, ”ugase TV aparat’,’ nego da i ”izvade utičnicu iz zida.”Navodimo slučaj kada je nešto slično rečeno u Crkvi banjalučke biskupije u selu Motike neposredno nakon prvog Komšićevog izbora za člana predsjedništva BiH iz reda hrvatskog naroda, da Željko, osim gelera, od hrvatstva, u sebi nema ništa, aludiajući na ranu od granate, navodno zadobijene u borbi na strani muslimasnskih snaga vođenoj protiv hvatskog naroda i HVO tokom minulog građanskog rata, između vojski muslimanskog i hrvatskog naroda  u BiH.

Protivljenje nastavku izgradnje dobrih odnosa između dva kršćanska naroda koje vrše pojedini predstavnici  srpskih opozicionih partija  se ne može pravdati samo njihovom desničarskom ideologijom jer su za ozdravljenje ovih odnosa pale i žrtve iz reda  pripadnika VRS.

Odogovor onima koji se protive ozdravljenju tih odnosa , je dalo srpsko biračko tijelo, što je jasno srpskim opozicionim partijama ali se pojedinci iz njihovih redova, kojima se upravlja iz ambasada stranih zemalja, ne mire sa voljom biračkog tijela srpskog naroda u Republici Srpskoj što potvrđuju njihova javna angažovanja u nelegitimnim rušilačkim demonstacijama sa namjeom rušenja ”fašističkih institucija Republike Spske” kako ih nazivaju demonstranti, u čijim se prvim redovima često nalaze lideri dvije najjače takozvane ”spske” opozicione partije.

Lideri opozicionih partija u Republici Srpskoj  su pužali svaku vrstu podrške pa i prisustvovali su skupim i dugotajnim rušilačkim demonstracijama uperenim na rušenju institucija Republike Spske, svjesni da se istima upravlja iz ambasada zemalja koje su tokom minulog građanskog rata u BiH i NATO agresije na Republiku Srpsku a kasnije i na Srbiju, kao legitimno izabane ciljeve rušili objekte infrastrukture, medijske kuće, vozove i autobuse sa srpskim civilnim stanovništvom, a ogromne civilne žrtve u bobmardovanim civilnimim objektima proglašavali legitimnim vojnim ciljevima.

Jadna spska opoziicija i dalje prihvata i nameće spskom narodu zamjenom teza poznatu iz minulog građanskog rata i NATO agresije, o kolektivnoj spskoj odgovornosti, a vrh opozicije u Republici Srpskoj se javno deklariše ”za” učlanjenje u, za srpski narod, zloglasni NATO savez. Svjesna je srpska opozicija da su nalogodavci pojedincimaa iz njihovih redova, vršili  satanizaciju srba tokom minulog građanskog rata u BiH, brojnim zamjenama teza o srbima kao ”lošim momcima”  počev od ‘92. ”do Dejtona” a što pokušavaju i danas. U tom cilju opoicija, umjesto da podrži, ona kritizira dobre odnosa između dvije najjače stranke i njihovih lidera čime pokušava umanjiti istorijske činjenice o jednogodišnjim zajedničkim borbama Vojske Republike Srpske i Hrvatskjog vijeća obrane Herceg Bosne, negirati žrtve pripadnika VRS palih u  borbama i humanoj zaštiti hrvatskog naroda od genocida i protjerivanja sa njihovih vjekovnih ognjišta, koje su vršile paravojne muslimanske formacije svrstane u tzv Armiju BiH.

Podsjetimo opoziciju ako je možemo nazvati srpskom u Republici Srpskoj na dokumente i žive svjedoke i učesnike opisanih ratnih događaja, kojim su stvorili temelje današnje srpsko-hrvatske saradnje koju pojedinci i reda opozicije kritikuju. Podsjetimo se početaka te, hrvatsko-srpske vojne saradnje na planini Vlašić 15. maja 1993. godine. Toga dana grupa izviđača VRS se, sa položaja na Galici, uputila u rutinsko izviđanje prema položajima HVO a. Neočekivano  brzo su došli do položaja HVO i utvrdili da  su linije odbrane prazne. Dvojica izviđača su se uputila dalje i ušla u selo i susrela se oči u oči sa više mještana koji su se vraćali iz posjete groblju. Dvojica srpskih boraca su, bez namjere da se bore, ušli u selo zaboravljajući da je upravo taj dan godišnjica pogibije petnaestak pripadnika HVO u jedinom petominutnom borbenom okršaju, nesretno započetom i vođenom između srpskih i hrvatskih borbenih formacija u Srednjoj Bosni.

Razum oca jednog od poginulih pripadnika HVO a je odredio dalji tok događaja, pozvao je na mir a potom da se i ugoste dvojica dobronamjernih pripadnika VRS što je i učinjeno. Druženje je kulminiralo sportskom saradnjom i fudbalskom utakmicom koja je nekoliko dana po ovom događaju odigrana između ekipa lokalnog HVO a i VRS. Pripadnici HVO a su poslije utakmice prevezeni u Banja Luku a narednog dana su vraćeni i upućeni istim putem u matičnu jedinicu.

Neposredno iza ovog događaja su otpočele oružane borbe između HVO sa jedne strane, paravojnih mudžahedinskih jednica i tzv Armije BiH sa druge strane. Jedinica VRS je pripadnicima HVO a pružala potrebnu logističku pomoć, što nije bilo dovoljno protiv neuporedivo brojnijih muslimanskih snaga u okviru kojih je bio zloglasni i zločinački Odred mudžahedina.

Pripadnici VRS su na lokalitetu Galica prihvatili nekoliko hiljada, isključivo žena, djece, starih, i iznemoglih lica. Određeni broj ranjenih iz civilne populacije je po ukazanoj medicinskoj pomoći i zbrinjavanju u ambulantui VRS prevezen na liječenje i hospitalizaciju u Banja Luku.

Pripadnici HVO su dolaskom do položaja VRS pobacali oružje na hrpu i organizovano se odvojili od naroda. VRS i vlasti Republike Srpske nisu imali kapacitet za zbrinjavanje protjeranog hrvatskog naroda kome su zajedno sa mještanima nekoliko dana nudili hranu i vodu. Međunarodni mediji i Međunarodni Crveni krst su pokušali prikriti istinu o ovom događaju. Republika Hrvatska je nakon nekoliko dana prihvatila da primi protjerano hrvatsko stanovništvo, a sa Repoublikom Srpskom je dogovoreno da se pripadnici HVO a prevezu preko teritorije Republike Srpske pravcem Bijeljina – Sokolac – Srpsko Sarajevo na teritoriju Herceg Bosne u Kiseljak gdje su se priključili jedinicama HVO a u borbi protiv muslimanskih snaga. Nakon što su pripadnici HV a odbili ponudu uz obrazloženje da se nemaju za što boriti jer su protjerani sa vjekovnih ognjišta, Republika Hvatska je zahtjevala da im Republika Srpska obezbjedi smještaj i tretman  ratnih zarobljenika sve dok ne pristanu da se priključe HVO u u Kiseljaku. Nakon što su shvatili ozbiljnost namjere Hrvatske da ih ne pimi na svoj teritorij, pripadnici HVO a su prihvatili oružje i više od 800 ih je, u organizaciji VRS prevezeno navedenom maršutom u Kiseljak.

 

”VAŠ” ŽELJKO KOMŠIĆ JEDINO ŠTO U SEBI  IMA HRVATSKO JE GELER

 Nakon što su izabrani predstavnici hrvatskog naroda osporili izbor Željka Komšića za člana predsjedništva BiH u prvom mandatu, dvojica naših saradnika i autora ovog teksta  su se našla na ”čašici razgovora” sa katoličkim sveštenikom u stanu u krugu katoličke crkve u Motikama. Na pitanje kako Katolička crkva gleda na izbor Komšića za predstavnika Hrvata u BiH, u sveštenikov odgovor, da se Crkva nije mješala u politiku, uslijedila je i konstatacija : ” Zato će hvatski naod predstavljati lik koji od hrvatskog u sebi, navodno  ima samo ”hrvatski geler” aludirajući na navodno Komšićevo ranjavanje ganatom ispaljenom sa položaja HVO na muslimanske snage u kojima se borio Željko Komšić.

Za razliku od Komšića brojni pripadnici VRS su ranjeni, a ne mali broj njih je i poginuo u borbama za odbranu hrvatskog naroda i teritorija, odnosno vjekovnih ognjišta hrvatskog naroda.

 

KOMANDANT VRS: ZA ZAŠTITU HRVATSKOG NARODA GINULI SMO NIJEMO

Nakon dogovora političkih predstavnika dva naroda i dvije Republike, Herceg Bosne i Republike Srpske, brojne jedinice VRS postupile po naređenju i  dijelovima sastavljenim od najboljih boraca popunile zonu odgovornosti jedinica HVO i stalnim borbenim djelovanjem prema višestruko brojnijim muslimanskim snagama spriječile potpuno uništenje jedinica HVO a.  Po naredbi Komandanta 1. Kajiškog korpusa u zoni odgovornosti Žepačke brigade HVO u hrvatskom mjestu Šeher formirana je Operativna grupa II VRS. Na objektu Komande OG II VRS u Šeheru  vijorila se srpska trobojka a stotinjak metara dalje je bio objekat na kome se vijorila zastava Republike Hrvatske i u kome je bilo smješteno Zapovjedništvo Žepačke brigade HVO koje je bilo pretpotčinjeno OG II VRS.

Na ovim zadacima uglavnom u napadnim borbenim dejstvimna ranjen je značajan broj  pripadnika VRS iz sastava Vlašićke brigade, 2. Oklopne brigade, šipovačko – jajačke, dobojske, prnjavorske, 43. bvrigade. U borbama je poginuo jedan borac Vlašićke brigade koju su činili borci kotorvaroške, lake kneževske i 22. brigade.

Jedan od komandanata VRS nam je potvrido tačnost opisanih događaja u kojima je i sam aktivno učestvovao na podučju planine Vlašić a potom i u jednogodišnjim borbenim aktivnostima jedinica VRS protiv paravojnih muslimanskih snaga i mudžahedinskih jednica vođenim, isključivo na zaštiti hrvatskog civilnog stanovništva i interesa Hrvatske Republike Herceg Bosna. Tačno je da je priča o ovim događanjima  počela jula 1993. godine na planini Vlašić. Svjedok sam i aktivni učesnik, kako tih događaja tako i kasnije oužane borbe u kojoj sam i sam lično učestvovao na podučju opština Žepče, Maglaj, Tešanj. Oficir kaže, na planini Vlašić jedinice VRS su uspješno izvršile borbeni zadatak spašavanja hrvatskog civilnog stanovništva i pipadnika HVO-a na koje su muslimanske paravojne snage, ojačane mudžahedinima izvšile napad sa ciljem da ih pobiju i unište njihova vjekovna ognjišta. VRS je ovom prilikom  zaštitila od planskog istrebljenja  oko 20.000 hrvataskog civilnog stanovništva i dvije jedinice pripadnika  HVO-a Hvatske Republike Heceg Bosne, pružajući im potpunu zaštitu iza položaja snaga odbrane VRS.

Nakon uspješno okončanog oružanog progona i etničkog čišćenja hvatskog stanovništva i najvećeg dijela Srednje Bosne, muslimanske snage ojačane mudžahedinskim jedinicama su sa istim ciljem, progona hvatskog civilnog stanovništva nastavile dalje oužane sukobe sa pipadnicima HVO Hvatske Republike Heceg Bosna i na dugim dijelovima. Svjedok sam i učesnik borbi koje je vodila jedinica VRS kojom sam komandovao a čijem sastavu pridodata i Specijalna postojba HVO HR HB. Sve naprijed opisano o zajedničkoj borbi VRS i HVO je potpuno tačno i istinito. Postoje brojni živi svjedoci o ovim zajedničkim borbama HVO i VRS, poginulim i ranjenim pipadnicima VRS u tim borbama. Podsjetiću na gubitke moje jedinice tokom, samo jednomjesečnih bobenih dejstava, jedan poginuli i jedan ranjeni pipadnik je bio iz Banja Luke, petorica  teže ranjenih iz Kotor Varoša i dvojica ranjenih iz Kneževa. Žalosno je što je jednom od ranjenih, danas nepokretnom, revizijom invalidnost sveden na V ili VI kategoriju, završio je razgovor u kome je potvrdio istinitost naše priče o zajedničkoj borbi vojski dva naroda svjedok događaja.

Šta nakon saznanja o jednom od opisanih brojnih događaja iz minulog rata nego da oni mogu i trebaju biti temelj unapređenja i razvijanja odnosa između hvatskog i srpskog naroda . Žalosno je ako su političari iz reda hrvatskog i spskog naroda motivisani političkim razlozima uputili kritike na račun  Dragana Čovića i Milorada Dodika, zbog opasnosti da se prijateljstva između njih i stranaka kojima pripadaju prenesu u potpunosti na dva naroda još je žalosnije ako su kritičari motivisani ideologijom vraćanja  istorijski opterećenih odnosa dva kršćanska naroda u BiH na najniži nivo.

Nedolazak povanog Dragana Čovića 9. januara u Banja Luku, bio bi veliki grijeh na njegovoj duši kao što bi bio na dušama srba koji su 1993. godine, da nisu odlučili kako su odlučili, o angažovanju VRS u spašavanju a potom i uspješnoj zaštiti hrvatskog naroda tokom minulog građanskog rata u BiH.

Tačno je da srpski predstavnici tokom rata nisu imali potrebe objašnjavati pripadnicima VRS značaj njihove borbe u zaštiti hrvatskog civilnog stanovništva, a srpskom narodu to nije trebalo ni objašnjavati jer na takav odnos prema drugima poziva   pravoslavna vjera.

Jasno je i vjernicima katoličke vjeroispovijesti da su Dragan Čović i ambasador Del Vekija 09. januara postupili ispravno. Kritičari njihovog čina nisu istinski vjernici jer oni znaju da vjera poziva na humanost, oprost i ne poznaje mržnju