Slaviša Baštinac je jedan iz plejade mladih fudbalere Kozare. Iako gradiškom prvoligašu ne ide baš najbolje, mlade snage stasavaju, pa optimizma i te kako ima. A jedan od tih mladih snaga jeste i Slaviša Baštinac….

Na samom početku pitanje od kojeg je vjerovatno sve krenulo u vezi ove fudbalske priče, Slaviša zašto baš fudbal od svih sportova?

– Sjećam se kada sam kao dječak često sa ocem gledao fudbalske mečeve na televiziji. Nekad u tom periodu, zajedno sa roditeljima sam otišao gledati prvi put fudbalsku utakmicu uživo. Izrazio sam želju da počnem da treniram i drago mi je što su mi otac i majka pružili uslove da počnem da se bavim ovim sportom, te što me nisu sputavali u mojim odlukama vezanim za sport.

Prvi fudbalski koraci?

– Na istom mjestu gdje sam i danas. U fudbalskom klubu našeg grada napravio sam svoje prve fudbalske korake, počeo aktivno da treniram, a upravo u poslednjih par mjeseci Kozari konkretno počinjem da vraćam golovima i asistencijama za ozbiljnije selekcije juniora, kao i ovaj debi za seniorsku ekipu.

Uzor iz djetinjstva?

– U to “klinačko” vrijeme iako sada imam tek osamnaest godina, prvi pravi igrač na koga sam se ugledao bio je Ronaldinjo. U tom periodu on je igrao na vrhuncu, a unosio je nemire u sve ekipe protiv kojih je igrao. Danas kada sam za nijansu sazreo, a igram tu poziciju, sviđaju mi se karakteristike napadača Karima Benzeme koji je ofanzivno oružje na terenu u svakom pogledu.

Kada si već pomenuo poziciju, na kojoj poziciji voliš najviše da igraš?

– Centarfor ili špic što bi se reklo. Jednostavno, osjećam glad za golovima što je i krajnji cilj ovog sporta.

Fudbal iz tvoje perspektive?

– Iako to odavno zvuči kao izlizana fraza, neko ko posveti većinu svog vremena fudbalu, treningu i sportu uopšte, na to gleda kao način života. Jednostavno želja za pobjedom, dokazivanjem, nadigravanjem protivnika u igračima stvore taj strastveni pristup koji i kada nestane daha, ne da da stanete.

Razlika između juniorskih utakmica i nastupa za prvi tim?

– To mi ne predstavlja veliki problem. Čak me motiviše da treniram bolje i još jače, jer napredak može doći samo velikim radom, ali i takmičenjem sa boljim od sebe. Utakmice prvog tima se igraju subotom, a juniorske nedeljom, tako da što se tiče toga nema problema. Par dana prije vikenda pripremam se psihički i pokušavam se koncetrisati na mečeve koji predstoje.

Izboreni penal na debiju za prvi tim i asistencija odma u drugom meču ispostaviće se za pobjedu i bijeg sa poslednje pozicije na tabeli?

– Moram priznati, bolji debi nisam mogao ni zamisliti. Prva liga RS, protivnik Tekstilac iz Dervente. Bili smo u rezultatskom zaostatku, a na 15-ak minuta do kraja meča šef stručnog štaba odlučuje da mi ukaže priliku i uvodi me u igru. Primio sam loptu na strani, ušao u šesnaest metara, protivnik me oborio i sudija je pokazao na bijelu tačku. Taj penal je donio bod Kozari i veoma sam srećan što nakon zalaganja cijelog tima, određeni dio zasluga pripada i meni.  U drugom nastupu sam opet na 15-20 minuta do kraja opet dobio priliku s klupe. Protivnik, dobro poznat, Sloga iz Doboja. Prodorom sa lijeve strane našao sam se u prilici da uputim centaršut, a na drugoj strani sam krajičkom oka vidio Glišića. Poslao sam mu loptu, a on je bio siguran pri  završnici, a ta tri boda udaljila su nas sa dna tabele. Go usrećuje jednog igrača, a asistencija dvojicu, tako da sam veoma zadovoljan usponom forme našeg tima.

Odnos sa trenerom i komunikacija sa roditeljima, ko je najveća podrška?

– Prema roditeljima imamo jako veliko poštovanje. Kada počne utakmica, ja znam da trener meni želi najbolje i u tom momentu nema samo ulogu trenera, već roditelja, psihologa, motivatora. Što se tiče podrške veliku inekciju motivacije imam od djevojke koja je uvijek tu uz mene, i kada je teško i kada je tuga.

Za kraj, dometi Kozare ove sezone?

– Trenutno je najbitnije da nastavimo da dižemo formu, obezbjedimo siguran ostanak u Prvoj ligi RS. Već sledeće sezone imamo velike ambicije da vratimo stari sjaj klubu i gradu, a što je najbitnije da vratimo kult domaćih gledalaca na tribinama.

“moja gradiška”