Ljuba Tadić je bio maestralan glumac. Doktor Mladen sa Kozare! To je znao i Tito. Volio ga je. To možemo zaključiti i na osnovu epizode iz knjige sjećanja Mire Stupice “Šaka soli”.

– Nezaboravno veče uz Tita, Jovanku i visoke goste toga vremena bilo je u foajeu Narodnog muzeja na predstavi “Poslednja Sokrartova odbrana i smrt”. Ljuba je ingeniozno govorio Sokrata. Taj ambijent, veliki glumac i Platonova riječ bili su umjetnički doživljaj koji nas je sve vezao da poslije predstave satima nismo mogli da se raziđemo – sjeća se Mira Stupica.

Društvo je nastavilo da se druži do sitnih sati.

– Sjedelo se do tri sata ujutro, Tito se nije odvajao od Ljube, uz živ razgovor i počesto kucanje čašama. Nisu pomagali Jovankini signali, ni molbe ljekara i policajaca da ih ne služe više pićem. Tito bi samo pokazivao na prazne čaše, Ljubinu i svoju, dok se ovi opet nisu dosjetili da “krste” viski vodom. Ljuba se na to naljuti i diže, a Tito viknu: “Gdje ćeš, Ljuba?”.

“Idem tamo, druže Tito, gde se pije viski, a ne voda”.

“E moj Ljuba, vidiš ti šta oni meni radi, broje mi čaše, a kod kuće, bogami, i zalogaje. I još mi neki na tom zavide. E pa ništa, kad ne dadu – ne dadu. Idemo onda svi doma”.

I tako se rastadosmo duše pune utisaka.