Svuda pođi, ali kući dođi , parola je svjetskog putnika i fudbalskog neimara sa naših prostora Željka Buvača, koji danas svoj hljeb zarađuje u Liverpulu. Prije “Enfild Rouda” istu priču radio je na “Vest Falenu” u Dortmundu, pa u Majncu, pa Gradskom stadionu u Banjaluci i Prijedoru, ali uvijek se vraćao svojoj Omarskoj.
Tako je i sada, pa onda i ne čudi što su mu najveći, ali i najodaniji prijatelji iz tog malog mjesta podno Kozare. A, oni kad god mogu, posjete “svog Želju”. Tako je bilo i nedavno, kada je put Engleske krenuo Lemi Anđić, dugogodišnji Buvačev saigrač iz Omarske, koji je danas i svom klubu, ali na mjestu sportskog direktora. Malo se prohodalo glavnim gradom ostrva, ali u industriji, a dolaskom Klopa i Buvača svi se nadaju i fudbalskim centrom. Pogledala se i utakmica, popilo pivo na kopu, kupio šal za uspomenu, pa je došlo vrijeme povratka za Republiku Srpsku.
Prijatelj nema cjenu, a to najbolje znaju Lemi Anđić i Željko Buvač,…
Željko Buvač, veličina nad veličinama. Velikim ga čini skromnost. Ne daj Bože da neki ”naši” vječni funkcioneri imaju dijelić njegove biografije obezbjedili bi da i postumno ostanu nezamjenjivi foteljaši. Neznalica, najveća neznalica bi trebao da se usporedi i objektivno shvati da je zalutao u fotelju fudbalskog sporta. Fudbal i svoj grad je zavio u crno. Svježinu bar na trenutak donosi uvijek prelijepa priča sa Željkom istinskom veličinom.